ΕΘΝΙΚΗ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑ

      Τον αγώνα  του 21, τραγούδησαν, ύμνησαν και  ζωγράφισαν, άνθρωποι του πνευματικού και καλλιτεχνικού κόσμου από κάθε γωνιά της πολιτισμένης ανθρωπότητας.

     Οι ποιητές τραγούδησαν την επική πάλη του πνεύματος με την ύλη , του χρέους με την ασιατική βαρβαρότητα, της πίστης στα πανανθρώπινα ιδανικά της ελευθερίας και της τιμής με τον σκοταδισμό των Ούννων.  Ο αγώνας γίνεται το σύμβολο μιας ανεπανάληπτης  δημιουργικής στιγμής, το ύψιστο ποίημα του 19^ου αιώνα κατά την έκφραση του Ραγκαβή.  Όσο ο αγώνας  διαρκεί
τροφοδοτεί τις εμπειρίες και κινητοποιεί τις ενέργειες, όταν τελειώσει γίνεται μνήμη και κληροδοτεί στις δεκαετίες που έρχονται τον παλμό και  το σύνολο των εξάρσεών του.

     Ο αγώνας του 1821 αφετηρία μαζί και συνέχεια πραγματοποιεί και ολοκληρώνει  το εγερτήριο μήνυμα  του Ρήγα. « Ξυπνήστε τέκνα και ήλθε η ώρα.   Ξυπνήστε όλοι τρέξατε τώρα και ήλθε ο Δείπνος ο Μυστικός..»

     Στο σύνολό της η λογοτεχνία υπακούει στο κάλεσμα των καιρών γίνεται εθνεγερτήριο  σάλπισμα, πατριωτικός ύμνος, επικαιρικός αυτοσχεδιασμός, διδαχή, παραίνεση, ρητορεία. Ο Ραγκαβής στις αναμνήσεις του θα γράψει {…Και τίνος ανδρός, ή γυναίκας ή παιδιού τα χείλη δεν έψαλαν τότε το « Δεύτε  παίδες των Ελλήνων», το « τι καρτερείτε», το « ως πότε παλικάρια θα ζούμε  στα στενά» ...}

     Πρώτος από όλους ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός, ενεργώντας πάνω στα γεγονότα  της επικαιρότητας του αγώνα, θα οραματιστεί και θα ψάλλει το πολυτιμότερο αγαθό του ανθρώπου, την ελευθερία, με τους αθάνατους στίχους του εθνικού μας ύμνου. Θα καταδικάσει τη διχόνοια τη δολερή, θα υμνήσει τους αγωνιστές, θα εξάρει τις θυσίες και θα δώσει μια υπερφυσική τραγικότητα στον αγώνα με τους στίχους…  «Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει…» από τους «ελεύθερους πολιορκημένους» με αφορμή την κορυφαία τραγική στιγμή  του αγώνα στο Μεσολόγγι.

     Ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, ο ποιητής του αρματολισμού και του κλέφτικου  τραγουδιού, ο φλογερός πατριώτης με αυτά τα λόγια αναφέρεται στον αγώνα του 21. «Ξυπνάτε εσείς που κοίτεσθε, ξυπνάτε όσοι κοιμάστε τον θάνατο όσοι εγεύθητε τώρα ζωή χορτάστε.»

     Ο Άγγελος Σικελιανός θέλει την επανάσταση απόφαση θεού και ανθρώπων όπως φανερώνουν οι στίχοι του «Φωνή θεού φωνή λαού βογγάει σαν το μελτέμι,  ακούει οχτρός και τρέμει…».

    Ο Κωστής Παλαμάς  θα προτρέψει τη γενιά του 40 ένα αιώνα αργότερα, σε μια άλλη εθνική έξαρση και δοκιμασία, να μεθύσει με το αθάνατο κρασί του 21.

    Σήμερα ίσως ήρθε η σειρά μας να πράξουμε ανάλογα μπροστά στη νέα μορφή υποδούλωσης της Πατρίδος μας !!!