Οι μεταπράτες

Μεταπράτη στην οικονομία ονομάζουμε τόν διαμεσολαβη­τή σε μια συναλλαγή, στην πώ­ληση ενός εμπορεύματος και γενικά στήν παραγωγική διαδι­κασία.

Στον Πολιτισμό, ο Κωνστα­ντίνος Καραβίδας, θεμελιωτής μαζί με τόν Ίωνα Δραγούμη της Ελληνικής Κοινοτικής Σκέ­ψεως και ιδρυτής της Αγροτι­κής Τραπέζης, αποκαλούσε τους φιλελευθέρους και τους Σοσιαλιστές ως «μεταπράτες ξένης σοφίας στήν Ελλάδα».

Στην πολιτική, μεταπράτες είναι όλοι αυτοί που εκπροσω­πούν ξένα συμφέροντα στο
Ελ­ληνικό έδαφος. Είναι ο «γερμανόφιλος» Σημίτης, ο «αμερικανόφιλος» Αρσένης, ο «γερ­μανό - αμερικανόφιλος» Έβερτ. Γνήσιοι εκφραστές - από­γονοι ενός Τσαλδάρη, Τσουδερού, Καραμανλή, Παπανδρέου.

Ο μεταπράτης λοιπόν δεν είναι Δημιουργός. Είναι αντι­πρόσωπος ξένων υλικών - ιδε­ολογικών συμφερόντων στην Ελλάδα. Η ιστορία ξεκινάει από πολύ παλαιά, μετά την ε­θνεγερσία ο Ελληνικός Κοινο­βουλευτισμός μετουσιώθηκε στο Αγγλικό, Γαλλικό, Ρωσικό κόμμα. Ουδείς σκέφτηκε να ι­δρύσει Ελληνικό κόμμα! Αυτά τα κόμματα αγωνίσθηκαν να ε­πιβάλλουν τα συμφέροντα της Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας στην Ελλάδα. Η πρώτη ένδοξη «Ελληνική» μεταπρατική πολι­τική τάξη, είχε μόλις ιδρυθεί.

Είναι οι ίδιες ακριβώς πολι­τικές δυνάμεις που καθοδηγού­μενες από τις Μεγάλες Δυνά­μεις δημιούργησαν το Συνταγ­ματικό κράτος στην Ελλάδα (3 Σεπτεμβρίου 1843) ώστε να ε­μποδίσουν τον μεγαλοϊδεατισμό της Βασιλείας του Όθωνος, όπως αυτός εκδηλώθηκε στον πόλεμο της Κριμαίας.

Ο πολιτικός μεταπρατισμός όμως είχε ανάγκη και έναν ιδε­ολογικό μανδύα. Έτσι γεννή­θηκε και ο «Ιδεολογικός μεταπρατισμός». Για να μπορέσει ο τελευταίος ν' αποκτήσει μια δυ­ναμική, έπρεπε να ερμηνεύσει κατά τα συμφέροντά του ένα μεγάλο «ιδεολογικό» εμπόδιο. Και αυτό ήταν η Εθνεγερσία.

Η Εθνεγερσία δεν ήταν μό­νο η κορυφαία Εθνοφυλετική επανάσταση κατά τους τελευ­ταίους αιώνες. Ήταν το προοί­μιο της ανασύστασης της Ελλη­νικής Αυτοκρατορίας μέσω της Μεγάλης Ιδέας. Της «αλήστου μνήμης» Μεγάλης Ιδέας, όπως έγραψε προσφάτως στην «Αυ­γή» ό Λεωνίδας Κύρκος, ένας μεταπράτης της αριστεράς.

Το ιδεολογικό υπόβαθρο της Εθνεγερσίας χαλούσε όλα τα σχέδια των Ξένων Δυνάμε­ων για ένα μικρό και ελεγχόμε­νο Ελλαδικό κράτος, πιόνι στις κατά καιρούς γεωπολιτικές ανακατατάξεις στην Βαλκανική και την Ανατολική Μεσόγειο.

Γι αυτό το λόγο επιστρατεύτηκαν δύο σχολές. Η πρώι­μη μαρξιστική με τον Κορδάτο και η φιλελεύθερη των πάσης φύσεως οπαδών του Διαφωτι­σμού. Η πρώτη «επεξηγούσε» την Εθνεγερσία ως ταξική επα­νάσταση εναντίον Ελλήνων και Τούρκων φεουδαρχών. Καμμιά εθνική διάσταση. Η δεύτερη, έβλεπε την 25η Μαρτίου ως μια πρώιμη «αστική επανάσταση» ενάντια στις αποσυντηθέμενες Αυτοκρατορίες. Ως τήν ενσάρ­κωση των αρχών της Γαλλικής επανάστασης ενάντια στον Δυ­νάστη, που τυγχάνει να είναι και ξένος.

Δεν παραβλέπω το γεγονός ότι πολλοί από τους Φιλικούς ή στο Φανάρι είχαν αυτή την παι­δεία. Πίστευαν ότι το μήνυμα της Βαστίλλης πρέπει να μετα­φερθεί και στην Ελλάδα. Το ί­διο μπορεί να ισχύει και για την Ελληνική εμποροβιοτεχνική τάξη των παροικιών του ε­ξωτερικού, από την Τεργέστη και το Βουκουρέστι έως την Μόσχα.

Αυτή όμως η τάση ήταν μειοψηφούσα μέσα στην 25η Μαρτίου. Το Γένος, οι οπλαρ­χηγοί, οι προύχοντες του Ελλαδικού χώρου, η εκκλησία, οι καραβοκύρηδες δεν είχαν τέτοια παιδεία. Αυτοί πολεμούσαν για «την Πατρίδα και του Χριστού την πίστη την Αγία». Δεν είχαν ως πρότυπο τον Βολταίρο και τον Δαντών, αλλά την θυσία του Παλαιολόγου και τα πεπρω­μένα της φυλής. Η εθνική διά­σταση της φιλελεύθερης σχο­λής είναι μετριασμένη.

Και οι δύο σχολές νόθευαν το μήνυμα της ενθεγερσίας. Κυρίως η δεύτερη, διότι η μαρ­ξιστική ήταν τόσο οφθαλμοφανώς εσφαλμένη που δεν μπο­ρούσε να περάσει σε πλατιά κοινωνικά στρώματα.

Οι μεταπράτες, αφού δη­μιούργησαν δύο ισχυρούς πό­λους (πολιτικό - ιδεολογικό) μπόρεσαν να ελέγχουν κατά βάση τις εξελίξεις. Και αφού έ­σπειραν ανέμους θέρισαν θύελλες.

Ο πολιτικός μεταπρατισμός συνεχίσθηκε και κατά την διάρ­κεια του Μακεδονικού αγώνος. Το σύνθημα «Ελλάς, μικρά αλ­λά έντιμος» είχε ως αποτέλε­σμα ο Αγών να στηριχθεί απο­κλειστικά στον πατριωτισμό των Ελλήνων, στα εθελοντικά σώματα Κρητών και Μανιατών και στις ηρωικές μορφές ενός Δραγούμη, Κορομηλά, Μελά και Καραβαγγέλη.

Η επιθυμία και ο αγώνας του Ελληνικού λαού κατά το 1909, τους Βαλκανικούς πολέ­μους και τον Α' Π.Π. για Εθνική Ολοκλήρωση, δεν επέτρεψε στις ξένες δυνάμεις και στους ντόπιους μεταπράτες να εμπο­δίσουν το Ελληνικό Έθνος να απελευθερώσει τμήματα της Η­πείρου, Θεσσαλίας και Μακε­δονίας. Δυστυχώς, η εθνική δυ­ναμική, που είχε εκδηλωθεί α­νακόπηκε άδοξα από τεράστια προσωπικά και πολιτικά σφάλ­ματα των Βενιζέλου - Κωνστα­ντίνου στη Μικρασία.

Η εθνική τραγωδία επανέ­φερε στην Ελλάδα τον μεταπρατισμό με τον κομματισμό και την μικροπολιτική. Έπρεπε να έρθει ο Ιωάννης Μεταξάς και το εθνικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου για να μπορέ­σει η Ελλάς να ορθοποδήσει και να οδηγηθεί στο έπος του '40 και στην απελευθέρωση της Β. Ηπείρου.

Στην αιχμή του αγώνος οι Άγγλοι δολοφονώντας τον Με­ταξά και βοηθούμενοι από την "αυτοκτονία" του Κορυζή, με δύο σφαίρες στο στήθος (!!), επιβάλλουν στη Μέση Ανατολή το δικό τους καθεστώς, συνεπι­κουρούμενοι βεβαίως με τη βοήθεια των κομμουνιστών.

Η Ελλάς του 1944 είναι υπό κατοχή. Όχι Γερμανική πλέον, αλλά Αγγλική καί Ρωσική (κομ­μουνιστική). Οι μεταπράτες πλέον ακούν στο όνομα Τσαλ­δάρης, Τσουδερός, Ζαχαριά­δης και Σιάντος. Οι πρώτοι απο­ποιούνται τα δικαιώματα της Ελλάδος σε Βόρειο Ήπειρο, Βόρειο Μακεδονία και Κύπρο. Οι δεύτεροι εργάζονται για τον Πανσλαβισμό, την έξοδο των Βουλγάρων, άρα και Ρώ­σων, στο Αιγαίο. Αν η Ελλάς δεν διαμελίστηκε τότε, το χρω­στά στους αγώνες του εθνικού στρατού και τη βοήθεια ανταρ­τικών οργανώσεων όπως η Χ και η ΠΑΟ.

Κατά τη διάρκεια της ανασυ­γκροτήσεως ο μεταπρατισμός στην Ελλάδα, βρίσκει δύο «χαρισματικούς» ηγέτες. Τον Κων/νο Καραμανλή και τον Αν­δρέα Παπανδρέου. Ο πρώτος με τις προδοτικές συμφωνίες της Ζυρίχης - Λονδίνου για την Κύπρο, τις οποίες μάλιστα είχε χαρακτηρίσει ως την «ευ­τυχέστερη μέρα της ζωής του», είχε δώσει απτά δείγμα­τα γραφής. Ο δεύτερος σπου­δάζοντας στα Αμερικανικά πα­νεπιστήμια και «υπηρετώντας» στο Αμερικανικό Ναυτικό «κα­τάλαβε» την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού για την Ελλά­δα. Μετά δέ, από πρόσκληση του πρώτου, κατέφθασε για να τον εφαρμόσει!

Η 21η Απριλίου δεν άλλαξε τα πράγματα. Λόγω μεταπρατισμού κάποιων στελεχών της και ηλιθιότητος των υπολοί­πων, νομιμοποίησε το Αλβανι­κό καθεστώς (1973), απέσυρε με καταστροφική συνέπεια την Ελληνική Μεραρχία από την Κύπρο, φυγομάχησε προκλητι­κά στον Αττίλα 1!

Αποτέλεσμα; Η επιστροφή των «ασώτων».

Η Μεταπολίτευση, εγκαθιδρυόμενη στις αποσκευές του Τουρκικού στρατού, αποτελεί την κορωνίδα του Μεταπρατισμού. Πλέον οι μεταπράτες δεν χρειάζονται μάσκες για να καλύψουν τα πρόσωπα και τις πράξεις τους. Είναι απόλυτα σί­γουροι ότι δεν υπάρχουν εθνι­κές αντιστάσεις.

Ο Καραμανλής δηλώνει ότι η «Κύπρος είναι μακριά». Ο Μαύρος στη Γενεύη προτιμά την «ατίμωση από τον πόλε­μο», ο Αβέρωφ ανακαλύπτει ε­θνικιστές αξιωματικούς που πρέπει να αποστρατευτούν. Τώρα η «Κάθοδος των Ολεθρίων» είναι γεγονός. Την ίδια ώρα τα πανεπιστήμια, η πνευ­ματική ζωή και ο δημόσιος βίος μαζί με τον Τύπο (ΜΜΕ) περνούν στην Αριστερά. Οι με­ταπράτες της δεξιάς στην πολι­τική ζωή και οι μεταπράτες της αριστεράς στην πνευματική, από κοινού εργαζόμενοι αποσυνθέτουν τα πάντα.

Όσους πιστεύουν ότι μπορούν να σταθούν εμπόδιο στα σχέδια τους, σε οποιονδήποτε τομέα της δημόσιας ζωής, τον τσακίζουν. Ο Ανδρεάδης (Ε­μπορική) και ο Μποδοσάκης (Πυρκάλ) στην οικονομία, οι διοικήσεις πανεπιστημίων και οργανισμών, ο πολιτισμός και η πολιτική, περνούν στην από­λυτη εξουσία του ματαπρατισμού. Το μονοτονικό, η «δημοτικιά», οι «ευγενείς απόψεις» για την Ελληνική γλώσσα του αλήστου μνήμης Δημ. Γληνού συνυπάρχουν με τις «κοινωνι­κοποιημένες» επιχειρήσεις, την «νομική κατοχύρωση» της Ίσότητος.

Και σήμερα που έχουμε πολλές «Μακεδονίες», που η Βόρειος Ήπειρος αφελληνίζεται, που η Κύπρος συνομοσπονδοποιείται τί κάνουμε; Τώρα που το δημόσιο χρέος είναι ανυπολόγιστα δις, η άποβιομηχανοποίηση καταστρέφει οικονομικά, κοι­νωνικά και πολιτιστικά ολόκλη­ρες περιοχές της χώρας, τι κά­νουμε; Το σύστημα βρήκε μια λύση. Γέννησε «εκσυγχρονι­στές» μεταπράτες. Τον Μιλτιά­δη, τον Κώστα, τον Θόδωρο, τη Βάσω (και συνεχίζω τον Αντωνάκη, τον Γιωργάκη, τον Βαγγελάκη, τον Αλέξη κ.ο.κ).

Ήρθε η ώρα ο Ελληνικός Λαός να κάνει την επιλογή του. Απέναντι στον μεταπρατισμό που οδηγεί σε εθνική συρ­ρίκνωση και κοινωνική εξαθλίω­ση να προτάξει τον εθνικισμό.

(Υ.Γ) Μιλώντας για μεταπρά­τες δεν ξέχασα βεβαίως την «σεβάσμια μορφή» του Αβρα­άμ Μπεναρόγια. Απλά, περιορί­στηκα στους «Έλληνες» μετα­πράτες. Ο μακαρίτης, πλέον, ως μή - Έλλην δεν είχε καμιά υποχρέωση να υπερασπιστεί αυτό τον τόπο. Το αντίθετο μά­λιστα....

 ------------------------------------------------------------------------------------------

Το άρθρο του Χρήστου Χαρίτου δημοσιεύθηκε στην εθνικιστική εφημερίδα 21ος ΑΙΩΝ στις 31 Μαρτίου του 1996