Ποιός θα προστατεύσει τον ελληνικό λαό από την...."Δικαιοσύνη";

Είναι η Δικαιοσύνη ο ανώτερος κριτής των πάντων; Η ερώτηση αυτή αποτελεί δίκοπο μαχαίρι, αφού ο θεσμικός ρόλος της Δικαιοσύνης και των εκπροσώπων της είναι η επιβολή του νόμου, η προστασία του Πολιτεύματος και η τελευταία άμυνα του πολίτη.

Εδώ, όμως, και με βάση τα όσα μέχρι σήμερα έχουν συμβεί στη χώρα, δικαίως αναρωτιούνται οι πολίτες: Άραγε, τι από όλα όσα έχουν συμβεί, ποια ή πόσες παρανομίες της κυβερνητικής ελίτ που οδήγησαν την χώρα στην καταστροφή, θα είχε κατορθώσει να υλοποιηθεί, εάν η Δικαιοσύνη στεκόταν στο ύψος της και με όσα μέσα διαθέτουν οι
εκπρόσωποί της (δικαστές) κατακεραύνωναν ύποπτες δράσεις, συναλλαγές και πλήθος άλλων μη σύννομων ενεργειών των πολιτικών και των επιχειρηματικών κύκλων που φέρονται σήμερα να ασκούσαν υψηλότατη επιρροή στις αποφάσεις εκείνων που κυβερνούσαν την χώρα;

Η απάντηση στο ερώτημα είναι κάθετη:

Δεν θα είχε συμβεί τίποτε, αφού κανένας πολιτικός ή επιχειρηματίας δεν θα τολμούσε να βρεθεί απέναντι σε μία Δικαιοσύνη η οποία θα ασκούσε το έργο της.

Συμπερασματικά, η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα δεν λειτούργησε όπως θα έπρεπε, ενώ κατ’ άλλους με τη σιωπή της συνέβαλε τα μέγιστα για την σημερινή κατάληξη της χώρας. Κι αυτό συνέβη επειδή είτε δεν της επετράπη να κινηθεί ελεύθερα, είτε χαμηλού αυτοσεβασμού και μειωμένης αίσθησης ευθύνης εκπρόσωποί της επέλεξαν να ξεχάσουν το νόμο για να ανελιχθούν σε θέσεις λαμβάνοντας τους σχετικούς υψηλούς μισθούς.

Ερχόμενοι στο σήμερα, διαπιστώνουμε πως η διεθνής άποψη που έχει εκφραστεί από ξένες χώρες για την Ελληνική Δικαιοσύνη, είναι απολύτως υποτιμητική έως απαξιωτική. Μάλιστα, με αυτή την αιτιολόγηση έχει αρνηθεί η Μεγάλη Βρετανία την έκδοση παρανόμων στην Ελλάδα… Απάντηση δεν υπήρξε, τουλάχιστον κάποια πειστική, είτε από την πλευρά του υπουργείου Δικαιοσύνης, είτε από την πλευρά των Ελλήνων Δικαστών.

Και τι έχουνε να πούνε άραγε, όταν υπάρχουν συγκεκριμένα καταγεγραμμένα περιστατικά, στα οποία δεν υπάρχει ούτε νομική αλλά ούτε και λογική εξήγηση…; 

Πρόσφατα διάβασα μία περίπτωση κατά την οποία η Δικαιοσύνη δεν έχει καθαρογράψει απόφαση Δικαστηρίου, το οποίο ήταν άκρως αμφιλεγόμενο ως προς την ετυμηγορία του. 

Λίαν προσφάτως ενώ παρακολουθώ τις φιλότιμες προσπάθειες Ελλήνων Δικαστών να διαλευκάνουν πολύ δύσκολες και ευαίσθητες υποθέσεις, την ίδια στιγμή άλλοι δικαστές δεν δέχονται από έδρας αθωωτικές προτάσεις Εισαγγελέων, διακόπτουν τις δίκες και επανερχόμενοι οι Εισαγγελείς έχουν αλλάξει άποψη και προτείνουν (έστω και ελάχιστες ποινές), ανατρέποντας όλη τη δικονομική επιστήμη, ακολουθώντας την λογική του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν».

Δυστυχώς, η Ελλάδα νοσεί και αυτή της η ασθένεια έχει επηρεάσει προ πολλού, την ίδια την Δικαιοσύνη. Η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα είναι, τελικά, ελεύθερη. Τόσο ελεύθερη που μπορεί να άγεται και να φέρεται είτε από τους πολιτικούς της προϊσταμένους, είτε από εκπροσώπους της, είτε ακόμη και από το δικαίωμα στην ελευθερία έκδοσης αποφάσεων που απαγορεύεται να συζητηθούν για να μην πληγεί το κύρος της… Δικαιοσύνης…

Παράνοια; Ίσως. Το μόνο βέβαιο είναι πως από τη στιγμή που ο πολίτης αισθάνεται ανασφαλής να προσφεύγει στην Δικαιοσύνη, στην Ελληνική Δικαιοσύνη που συνεχίζει παρ’ όλα αυτά να βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο λόγω του υψηλότατου επιπέδου προσφοράς μίας μεγάλης μερίδας Εισαγγελέων και Δικαστών, αλλά έχει απολέσει, δυστυχώς, το τεκμήριο της… αντικειμενικότητας.

Κι εδώ μπαίνει μία σειρά από εύλογα ερωτήματα:

Πώς μπορεί να προστατευτεί ο πολίτης από κάποιον κακό δικαστή;

Πότε και με ποιες διαδικασίες μπορεί να προστατεύσει την προσωπικότητα και την αξιοπρέπειά του, από αποφάσεις δικαστηρίων που ίσως προσβάλουν και την ίδια τη Δικαιοσύνη;

Και, τέλος, ποιος μπορεί να προστατεύσει τον πολίτη από τους… θεσμικούς προστάτες του;

πηγή : ΑΤΤΙΚΑ ΝΕΑ