Επιτέλους, πότε εμείς οι Έλληνες με τόση ιστορία , η χώρα που γέννησε την Δημοκρατία, με τόσα ψυχικά και ανθρώπινα χαρακτηριστικά, θα μάθουμε από τα λάθη μας, τα ιστορικά λάθη των εμφυλίων διχασμών-πολέμων που οδήγησαν κατά το παρελθόν την χώρα μας στην καταστροφή και πολλές φορές στην σκλαβιά; Πότε επιτέλους θα αποτάξουμε την ιδιοτέλεια και τον πολιτικό φανατισμό για χάρη του κοινού καλού, του εθνικού συμφέροντος;
Αν ανατρέξουμε στο παρελθόν, θα διαπιστώσουμε ότι το Έθνος μας, έγραψε λαμπρή ιστορία, δοξάστηκε, όταν υπήρχε ομοψυχία και ομοθυμία των Ελλήνων από τους αρχαιοτάτους χρόνους μέχρι και σήμερα. Από την εποχή του Αλεξάνδρου του μεγίστου, όπου ενωμένοι φτάσαμε μέχρι
την Ινδία, όπως και επί των ημερών μας το 1940, όταν ενωμένοι νικήσαμε τους Ιταλούς στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Δυστυχώς όμως υπάρχουν και μαύρες σελίδες γεγονότων της ιστορίας μας, λόγω των εμφύλιων σπαραγμών που οδήγησαν την χώρα μας στην καταστροφή. Από τον Πελοποννησιακό πόλεμο, μέχρι την Βυζαντινή εποχή και την σύγχρονη ιστορία μας. Υπήρχαν εμφύλιες συρράξεις που οδήγησαν το Έθνος στην εξασθένιση και κατά συνέπεια στην εύκολη λεία στους κατά καιρούς εχθρούς της. Όπως, λόγω της εμφύλιας διαμάχης μεταξύ των Ελλήνων οπλαρχηγών-πολιτικών στην πιο κρίσιμη φάση της επανάστασης, δεν γνωρίζουμε ποιά θα ήταν η εξέλιξη του απελευθερωτικού αγώνα, αν δεν μεσολαβούσε ως από Θεού εθνοσωτήριο γεγονός, η Ναυμαχία του Ναβαρίνου.
Ο Εθνικός Διχασμός του 1916 ήταν η κύρια αιτία, που οδήγησε την χώρα στην πλέον ατιμωτική ήττα και καταστροφή που έγραψε ποτέ η ελληνική ιστορία. Μεγαλύτερη και από την άλωση της Πόλης το 1453. Γιατί η ήττα αυτή προκάλεσε τον ξεριζωμό του ελληνισμού από τα πάτρια εδάφη τους, όπου επί 3000 χρόνια δημιούργησαν ιστορία και πολιτισμό.
Παρ όλα αυτά δεν βάλαμε μυαλό. Το 1946-1949 υπήρξε ένας αιματηρός αδελφοκτόνος εμφύλιος, που τα δεινά του κράτησαν δεκαετίες για το Έθνος, για την εθνική οικονομία, που τα βιώνουμε μέχρι και σήμερα. Ενώ θα έπρεπε ως νικητές μεταξύ των νικητών, να διεκδικούσαμε ομόψυχα τα υποσχεθέντα στην Ελλάδα από τους νικητές του Β’ Π.Π., αντί αυτού, προκαλέσαμε τον εμφύλιο. Δηλαδή, με τα δάκτυλά μας βγάλαμε τα μάτια μας.
Και το κακό συνεχίζεται, λες και εθελουσίως να επιδιώκουμε την αυτοκαταστροφή μας, ως εχθροί του Ελληνισμού.
Το 1974 μια ελληνοκυπριακή διαμάχη, έδωσε τα προσχήματα στον Αττίλα να καταλάβει το 40% του νησιού, και ενώ στην Κύπρο, οι Έλληνες θρηνούσαν για την καταστροφή που υπέστησαν λόγω του Εθνικού διχασμού, στην Αθήνα πανηγυρίζαμε την πτώση της Χούντας. Βλέπετε, ο Εθνικός Διχασμός του 1916-1922 λησμονήθηκε, δεν μας δίδαξε, με αποτέλεσμα να φτάσουμε στο 1974 για να χάσουμε και άλλα εδάφη, και άλλες πατρίδες.
Πότε επιτέλους θα βάλουμε μυαλό, πότε επιτέλους θα προτάξουμε το εθνικό συμφέρον πάνω από την ιδιοτέλεια και τον πολιτικό φανατισμό.
Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε ότι η ιδιοτέλεια και ο πολιτικός διχασμός, συχνά οδηγούν σε εμφύλιες συρράξεις, πότε επιτέλους θα καταλάβουμε ότι στις εμφύλιες διαμάχες δεν υπάρχουν νικητές, παρά μόνο νικημένοι και σύμφωνα με αρχαία ρήση του Δημόκριτου «Στάσις εμφύλιος ες εκατέρα κακόν και γαρ νικέουσι και ησσωμένοισι ομοίη φθορή».
(Ο εμφύλιος πόλεμος είναι κακό και για τα δύο μέρη, γιατί το ίδιο είναι η καταστροφή και για τους νικητές και για τους νικημένους).
Τώρα, θα μου πείτε, μάθημα ιστορίας μας κάνετε; Όχι, κάθε άλλο, θα ήμουν ο τελευταίος που θα έκανε κάτι τέτοιο, αλλά ανησυχώ. Ανησυχώ, γιατί βλέπω ότι επωάζεται μια μελλοντική γενικευμένη εμφύλια διαμάχη. Γιατί κάποιοι επιτήδειοι σπέρνουν νέο διχασμό στον ελληνικό λαό. Ήδη έχουμε έναν νεκρό (Π. Φύσσα) και ας ευχηθούμε να είναι ο τελευταίος, καθώς ο τόπος μας δεν αντέχει άλλες εμφύλιες περιπέτειες. Ας μάθουμε από τα ιστορικά μας λάθη, έχοντας πάντα στον νου ότι «Η ιστορία είναι σαν τον καθρέπτη του αυτοκινήτου, κοιτάμε προσεκτικά πίσω, για να πάμε μπροστά».
Είναι γνωστό σε όλους μας ότι περνάμε δύσκολα, υπάρχουν χρόνια προβλήματα που περιμένουν την λύση τους. Η λύση τους όμως δεν έρχεται με νεκρούς, με φωτιές-εμπρησμούς και αχαλίνωτες συνεχόμενες-διαρκείς απεργίες . . . κλπ, γιατί όλα αυτά μαζί μπορούν έντεχνα να γίνουν αντικείμενο για εκμετάλλευση από κάποιους ειδήμονες στις εμφύλιες συρράξεις για να οδηγήσουν την χώρα σε ανεξέλεγκτη ταραχή και οπισθοδρόμηση.
Συχνά λέγεται και ακούγεται ότι για όλα τα δεινά του τόπου φταίνε οι ξένοι, και στην παρούσα φάση, φταίει το μνημόνιο, φταίει η Τρόικα, φταίει η Μέρκελ ή ο Χ ή Ψ Ταγός της Χώρας… Είναι πολύ εύκολο να μετακυλύουμε το φταίξιμο στους άλλους, για όλα τα κακά συνήθως να φταίνε οι άλλοι, όχι, εγώ ή εμείς. Ας κάνουμε έναν αυτοέλεγχο και θα διαπιστώσουμε τι πραγματικά έφταιξε, ποίοι ευθύνονται και φτάσαμε στο επαχθές και προσβλητικό για την πατρίδα μας αναπόφευκτο μνημόνιο.
Ο γνωστός σε όλους μας σατιρικός ποιητής και εκδότης της εφημερίδας ‘’Ρωμιός’’ Γεώργιος Σουρής (1853-1919), στο παρακάτω ποίημά του περιγράφει τον Έλληνα της τότε χρεοκοπημένης Ελλάδας, που αντικατοπτρίζει και την σημερινή εποχή, γιατί δεν διδασκόμαστε από τα λάθη μας.
«Ποίος είδε κράτος λιγοστό
Σε όλη την γη μοναδικό,
Εκατό να εξοδεύει
Και πενήντα να μαζεύει,
Να τρέφει όλους τους αργούς,
Να έχει εφτά πρωθυπουργούς,
Ταμείο δίχως χρήματα
Και δόξης τόσα μνήματα,
Να έχει κλητήρες για φρουρά,
Και να σε κλέβουν φανερά,
Και ενώ αυτοί σε κλέβουνε
Τον κλέφτη να γυρεύουνε,
………………………………………
Αχ πατρίδα μου Ελλάς
Με τα τέκνα που γεννάς
Ω! Ελλάς ηρώων χώρα
Τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου