Διδάγματα ἀπό δασκάλους ἄξιους

Γράφει ο Παναγιώτης Κονδύλης, που  εκτιμώ τα μέγιστα και ο οποίος από το 1992 σε άρθρα του είχε προβλέψει αυτά που ζούμε σήμερα:
«Όποιος δεν θέλει να συγχέει τις ευχές του με την πραγματικότητα, οφείλει να διαπιστώσει ότι, όσο κι αν αυτό φαίνεται λυπηρό για τις προοπτικές της παγκόσμιας κοινωνίας, το έθνος ως βασική μονάδα πολιτικής συνομάδωσης και συνεπώς η επιβίωσή του ως εγγύηση της φυσικής και πολιτικοκοινωνικής επιβίωσης συγκεκριμένων ανθρώπων διόλου δεν έχουν πρακτικά ξεπεραστεί, ούτε σε ευρωπαϊκό, ούτε σε παγκόσμιο επίπεδο... Η συγχώνευση της πολιτικής με την οικονομία δεν σημαίνει κατάργηση της πολιτικής και μάλιστα της εθνικής πολιτικής, παρά προκαλεί μια ολοένα και στενότερη σύνδεση ανάμεσα σε οικονομική και εθνική επιτυχία ή αποτυχία».[1]
Και προσθέτει:
«Η εθνική στρατηγική δεν είναι ούτε “δεξιά” ούτε “αριστερή”, ούτε “εθνικιστική”, ούτε “διεθνιστική”. Είναι τα πάντα, ανάλογα με τις επιταγές της συγκεκριμένης περίστασης.  Αλίμονο στη χώρα και στην πολιτική της ηγεσία, αν ερμηνεύει τη συγκεκριμένη κατάσταση με “δεξιές” ή “αριστερές” προτιμήσεις».[2]

[1] Παναγιώτης Κονδύλης, Πλανητική πολιτική μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, εκδ. «Θεμέλιο» σ. 165.
[2] Παναγιώτης Κονδύλης, Από τον 20οστον 21ο αιώνα, εκδ. «Θεμέλιο», σ. 185.